verhuisd naar m'n eigen stekkie

Lieve allemaal,

Het is alweer een maand terug dat ik wat heb geschreven.

Woensdag 15 februari mocht ik weer naar huis, naar huis, dit betekende direct naar m'n nieuwe huisje, want in de tijd dat ik in het ziekenhuis had gelegen is er door de TD en begeleiding mijn spullen verhuisd. Wel vreemd hoor thuis komen in een huis waar je eigen meubels staan, maar verder nog niet als m'n eigen huisje voelt. De slaapkamer was gezellig gemaakt, zodat ik daar heerlijk lag, TV kon kijken en kon eten. Zaterdags kwam mijn familie om te helpen alle meubels op de juiste plaats te zetten en alle spullen uit te pakken en op te ruimen.

Mocht helaas niet lang genieten van m'n nieuwe huisje.

Want in de nacht van maandag 20 februari op dinsdag 21 februari kreeg ik het wederom flink benauwd en ook deden m'n longen flink pijn, dus weer de huisartsenpost gebeld en die hebben de huisarts weer naar me toe gestuurd, dit was toevallig dezelfde als de vorige keer en als ik me niet zo beroerd had gevoeld had ik er nog wel om kunnen lachen, hij zei ook zo'n dag of 10 terug was ik toch ook bij je, maar dit is ander adres, ik van ja dat klopt ben ondertussen verhuisd. De huisarts kon weinig meer voor me doen, dan me wederom naar de SEH insturen, dus er kwam weer een ambulance en ook de chauffeur was dezelfde en die had dezelfde opmerking, dit had ik weer.
Op de SEH aangekomen, weer het hele circus, van bloedprikken, bloedgasafname, ECG en longfoto. M'n longen piepte er ondertussen rustig op los en na meerdere keren vernevelen knapte ik weer een beetje op en met een ophoging van de prednison mocht ik weer naar huis. die dinsdag eigenlijk alleen maar op bed gelegen, avonds gingen m'n longen weer meer pijn doen en voelde me niet goed en ik wilde zo niet de nacht in, dus de huisartsenpost gebeld en die zouden de huisarts langs sturen, kon alleen wel even gaan duren, een uur later kreeg ik het veel benauwder, dus weer contact met huisartsenpost opgenomen, dat het niet meer ging, er was op dat moment geen huisarts beschikbaar om naar me toe te komen, dus werd er een ambulance gestuurd om me weer naar de SEH te brengen, daar weer het hele feest, dit keer moest ik wel blijven. Midden in de nacht nog een klein ongelukje, was ergens achter blijven hangen en daardoor schoot het dopje van m'n infuus waardoor ik flink begon te bloeden, oeps alles rood, maar goed infuus er uit en toen was het weer opgelost :D.
Dit keer bleef de prednison in tabletvorm.
Vrijdags een gesprek met een van de longartsen en de longverpleegkundige, omdat het nu de bedoeling was dat ik in Harderwijk een vaste longarts zou krijgen, na dit gesprek mocht ik met een berg nieuwe medicijnen en een afbouwschema voor de prednison weer naar huis.

Thuis ben ik nu nog steeds maar echt goed gaat het nog steeds niet, heb het eigenlijk constant benauwd, eet nauwelijks en houd ook niet veel binnen, ben ondertussen flink afgevallen, m'n koppie is weer flink onrustig en ook m'n hyperventilatie aanvallen steken weer de kop op en afgelopen woensdag nacht moesten ze me daarom ook weer plat spuiten, niet echt een aanrader, je slaapt erna wel als een blok, maar je wordt zo stoned als een garnaal en zo suf als een konijn van die injecties.
Tja kan ondertussen wel een dierenopvang beginnen.

Dit vraagt uitleg:
1. Ik hoest afentoe m'n longen uit m'n lijf en lijk dan wel een zeehondje
2. Ik piep afentoe en lijk dan wel een muis
3. Heb het gevoel dat er een olifantje op m'n borst zit

ZO nu weer even weer alle gekheid op een stokje, er wordt aan alle kanten druk overlegd hoe dit nu weer verder moet, er zijn al diverse opties gevallen, weer naar Davos, opgenomen worden in een herstellingsoord en zo zijn er nog wel wat opties.

Ik sta zelf overal voor open, want ik ben op, kapot, het lijkt wel alsof ik niet in Davos ben geweest en ik hoop dat er nu een oplossing komt om dit spiraal weer te doorbreken, zodat ik weer kan gaan opknappen en aan m'n toekomst kan gaan werken.

Ik houd jullie op de hoogte.

Liefs Rachel